В

В, Вв (''we'') – trzecia litera podstawowej cyrylicy. Zwykle oznacza spółgłoskę []. Jej kształt pochodzi od greckiej litery Β, która w czasie, gdy tworzyła się cyrylica, posiadała już tę właśnie wartość fonetyczną – stąd rozbieżność w wymowie między alfabetem łacińskim a greckim i cyrylickim.

W niektórych językach wymawiana jest ona odmiennie: * w języku rosyjskim występuje tendencja do ubezdźwięcznienia do []; * w językach kaukaskich w wyrazach rodzimych oznacza []; * w alfabecie ukraińskim, w ogólnonarodowej normie literackiej, nigdy nie oznacza głoski [], lecz: ** [] – na końcu wyrazu oraz przed spółgłoską, ** [] lub [] (zależnie od dialektu) – w pozostałych przypadkach.

Sytuacja w potocznym języku ukraińskim jest jeszcze bardziej skomplikowana: * w pozycji przed І zamiast [] może być wymawiane [], co daje trzecie możliwe znaczenie; * w dialektach zachodnich zamiast [] może być wymawiane [], jednak bez ubezdźwięczenienia do []; * wprawdzie w języku literackim [] nigdy nie powinno być ubezdźwięczniane, jednak w praktyce w dialektach zachodnich przed lub po spółgłosce bezdźwięcznej może przechodzić w [], co daje czwarte możliwe znaczenie.

W alfabecie białoruskim drugą funkcję ukraińskiego В spełnia litera ў.

W języku ukraińskim, w zależności od pozycji w wyrazie i zdaniu, występuje wymiana liter В (ale wyłącznie w znaczeniu []) i У. Wynika to z wymiany głosek [] – [], którą zgodnie z ukraińską zasadą ortograficzną należy oddać w pisowni. Taka sama wymiana występuje zresztą w języku białoruskim oraz podobna – w słoweńskim (w tym ostatnim jednak nie ma odzwierciedlenia na piśmie). Z kolei analogiczna dwoistość wymowy prasłowiańskiego ''v'' (jako [] lub []) występuje również w języku słowackim. Źródło: Wikipedia